Voor Luc Praet is elk fotografisch werk een kunstwerk. Hij geeft zijn afdrukken vorm als waren het zeldzame tekeningen, waardoor ze bijna perkamenten worden. Nadat hij in zijn vorige tentoonstelling het ALTERED-project voorstelde, die in verschillende thema's wordt onderverdeeld, focust hij in 'Several Heads' op het groepsportret. In voor- of achteraanzicht lijken zijn figuren te zijn verschoven als postzegels die naast elkaar zijn gedrukt, waardoor zijn beelden een gevoel van oneindige duplicatie krijgen, net zoals het volledige project, waarvan hij hoopt dat het oneindig en voortdurend in onderzoek zal zijn.
In deze nieuwe serie gaat hij meer dan ooit in op het thema van toe-eigening, overdracht en inspiratie, waarbij hij de relatie in vraag stelt tussen kunstenaars en degenen die hen voorgingen en de plaatsen die hun werk herbergen. In een tiental werken van groot formaat nodigt hij ons uit om na te denken over de vermenigvuldiging van lichamen, als een reeks beslagen spiegels waarin we de contouren nauwelijks kunnen onderscheiden, en over de indrukken die we achterlaten. Die van ons leven, maar ook die van onze eigen inspiratie. Is kunst niets meer dan een persoonlijke reconstructie van wat we al hebben gezien, liefgehad, waargenomen en geassimileerd?
Wat zien we ? Verschijningen, heimelijke silhouetten die identiek lijken en geen enkel kenmerk hebben dat ze van elkaar onderscheidt. Toch onthult elk beeld gaandeweg minuscule details die hun eigenheid onthullen en ruimte laten voor meerdere interpretaties. De fotograaf nodigt toeschouwers uit om hun blik aan te passen, om hun eigen focus te bepalen en uiteindellijk datgene te ontdekken wat ze willen zien. En verrast te worden door niet één, maar meerdere betekenissen te ontdekken. Zo vertelt elke foto een meervoudig verhaal, een weerspiegeling van deze silhouetten met hun verschuivende contouren die uit het kader lijken te stappen.
Luc Praet is niet op zoek naar een getrouwe interpretatie, maar wil zijn eigen persoonlijke visie voorstellen, en de visie die de kijker op het beeld zal projecteren. In de beweging teweeggebracht door de intentie van de kunstenaar en de compacte en toch eigenzinnige drukte, nodigt hij ons uit tot een ervaring die ons ertoe aanzet om de plaats van de kunstenaar ten opzichte van anderen en de eigenlijke betekenis van het artistieke gebaar in vraag te stellen. Net als de geesten die in families wonen, worden de werken die de kunstenaar raken en uitdagen, belichaamd in wat hij op zijn beurt creëert. Wat aan ons ontsnapt is misschien net wat we proberen te reproduceren, en hier biedt Luc Praet zijn eigen versie ervan, uniek en universeel tegelijk.
Marie Lemeland